“Gepke Visser heeft in principe afscheid genomen van filmdag oud Warns, in verband met een aanstaande verhuizing.”
Dit kleine berichtje in de Warnser Poarte van juli 2015 trok mijn aandacht. Ik wist dat Gepke als leerkracht was verbonden aan de Totem, dat ze met pensioen was gegaan en dat ze op ’t Sou woonde, verder kende ik haar niet echt. Ze stond echter wel op het lijstje van mensen die ik graag een keer zou willen interviewen. Gezien de aanstaande verhuizing was dus enige haast geboden. Ik was al diverse keren bij haar huis langs gegaan om te zien of wij een afspraak konden maken, maar ik trof haar nooit thuis. Op zaterdag 29 augustus zag ik haar zitten als toeschouwer bij de stormbaan met zeephelling en survivalbaan die op het sportveld achter de Treffe was neergezet door de Oranjevereniging. Dit was mijn kans! Nog voordat ik haar had benaderd, zag ik uit mijn ooghoeken dat ze vertrok. Gelukkig kon ik haar nog net achterna rennen om haar te vragen voor een interview. Ik overviel haar, dat was duidelijk, maar gelukkig stemde ze toe. En zo zit ik een dag later met haar aan tafel in een huis waar een aantal verhuisdozen al langs de wand staan opgesteld.
“Ik houd helemaal niet van interviews”, bekent ze. “En vooral niet als er onverwacht een microfoon onder mijn neus wordt gehouden en mij een vraag wordt gesteld. Dan klap ik helemaal dicht. In wezen ben ik een verlegen mens. In mijn werk heb ik een manier gevonden om daarmee om te gaan en heb ik er geen last van, maar buiten het werk soms wel. Maar goed, ik heb ja gezegd, dus laten we maar beginnen.
In de verhuisdozen zit mijn boekenkast, die heb ik al gedemonteerd voor de verhuizing op 10 september. Mijn boeken zijn mijn alles, ik vind het moeilijk om ze weg te doen, maar ik ga kleiner wonen en een verhuizing is een goed moment om afscheid te nemen van oude boeken. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om boeken in de papierbak te gooien en daarom heb ik van de zomer een dag op de markt gestaan in Koudum en daar heb ik redelijk wat boeken verkocht voor een klein prijsje. Wat niet verkocht is, is naar de kringloop gegaan.”
Gepke Visser, dat klinkt nogal Fries. Ben je Friezin? “Nee, een verre voorouder heette Gepke, naar haar ben ik vernoemd. Ik ben geboren in Den Haag en opgegroeid in Amersfoort. Na de middelbare school en de Pedagogische Academie heb ik 10 jaar aan school gestaan in Woudenberg. Ik ben in die tijd getrouwd en onze oudste twee kinderen, Sanne en Jochem, werden er geboren. Omdat Hans geen werk meer kon vinden, zijn we in 1985 naar Koudum verhuisd. Het leek ons mooi wonen in Friesland. In 1986 heb ik gesolliciteerd naar de baan van beheerder van it Flinkeboskje in Hemelum, een accommodatie die verhuurd werd aan groepen. Zelf konden wij wonen in het voorhuis van de boerderij. De verhuur van de groepsruimte liep op dat moment niet zo best en het was de bedoeling dat wij ervoor zouden gaan zorgen dat die werd opgekrikt. Dat is ons gelukt. Inmiddels was ons derde kind, Nienke, geboren. We hadden onze handen vol aan de groepsaccommodatie, de kinderen en mijn invalwerk op de basisschool van de kinderen in Koudum. In 1990 werd onze jongste dochter Femke geboren.
In 1996 kon ik bij de Totem aan de slag als speciaal begeleider van Sierd Prins. Een jaar lang heb ik hem elke ochtend een paar uur onder mijn hoede genomen. Ik vond het ontzettend leuk om te doen, het gaf enorm veel voldoening. Aan het eind van dat jaar vertrok er een leerkracht van de Totem en kon ik een volledige aanstelling krijgen. Hans nam mijn baan als beheerder van it Flinkeboskje over. De manier van lesgeven op de Totem was een openbaring voor mij; kleine school, drie groepen bij elkaar en weektaken voor de kinderen. Dat was in die tijd iets geheel nieuws. Verder veel ruimte voor creativiteit en cultuur, drama en muziek. Er heerste een fijne sfeer waarin groot en klein samenwerkten en –speelden. Wat ik heel bijzonder vond om te ervaren, was dat de kinderen op deze school zin hadden om te leren.
In 2001 zijn Hans en ik uit elkaar gegaan; na een half jaar op de Waske kreeg ik in 2002 dit huis op it Sou. Alleen Nienke en Femke woonden toen nog thuis. Mijn hele werkzame leven is de school heel erg belangrijk voor mij geweest; ik heb er met buitengewoon veel plezier heel veel tijd aan besteed, ik maakte lange dagen. Nu ik met pensioen ben, heb ik zin om eens te gaan kijken wat er nog meer te beleven valt.
Gelukkig heb ik naast mijn werk vrij veel gereisd. Ik ben in Thailand geweest, in Laos, Marokko, Polen, Canada, Ecuador en Galapagos. Toen Sanne een jaar in Jamaica werkte, heb ik haar daar met mijn andere kinderen bezocht. Reizen vind ik geweldig, vooral met de rugzak op en verblijven in eenvoudige accommodaties, dat vind ik het leukst. Ik zou heel graag nog eens een reis maken naar Madagascar en/of Suriname. Of het er van komt weet ik niet en ik kan er ook heel goed mee leven als het niet meer gaat gebeuren.
Vorig jaar ben ik met pensioen gegaan. In het najaar werd ik benaderd door Jella, de huidige directeur van de Totem. Of ik 1 ochtend per week wilde invallen in de bovenbouw. Natuurlijk heb ik het gedaan, graag zelfs. Het werd nog een erg leuk halfjaar. Maar nu wil ik het echt achter me laten. Ik heb hier een geweldige tijd gehad, Warns is een heerlijk dorp met fijne mensen maar nu ga ik terug naar Amersfoort waar ik ben opgegroeid. Ik ga wonen op een vertrouwde plek waar alles op loopafstand te bereiken is en ik vind het fijn dat een stad als Amsterdam goed bereikbaar is. Het contact met vrienden en kennissen daar heb ik altijd vastgehouden. Ik heb er zin in!”
Wilma Deurloo