Fleur is zo ongeveer mijn buurmeisje. Ongeveer een jaar geleden zag ik Fleur met haar moeder op een middag uit de auto stappen.

Op mijn vraag hoe het met haar ging, zei ze: “ik kom net van school, ik ben gezakt voor mijn eindexamen VWO en mijn beste vriendin is ook gezakt”. Ik vond dat ze er vrij laconiek onder was. Ik ben benieuwd hoe het Fleur het afgelopen jaar is vergaan en natuurlijk wil ik weten of ze nu geslaagd is. “Ik had een her voor wiskunde, dat heb ik twee  dagen geleden gemaakt. Nu moet ik wachten op de uitslag.”

Naast haar studie heeft Fleur het afgelopen jaar niet stilgezeten. “Na mijn eindexamen vorig jaar heb ik gereageerd op een advertentie van Omroep Sudwest waarin gevraagd werd om vrijwilligers. Ik was nieuwsgierig naar de wereld van de televisie en ik was heel blij toen ik werd aangenomen. Ik had zelf gedacht dat ik misschien koffie zou mogen schenken, maar men was op zoek naar een meisje dat een programma kon presenteren. Ik heb begrepen dat de manier waarop ik mijzelf voorstelde indruk heeft gemaakt, terwijl ik gewoon iedereen een hand heb gegeven, wat ik zelf heel normaal vind. De baas zag in mij een presentatrice en de titel die hij bedacht voor het  programma dat ik mocht gaan presenteren was “Fleur ontdekt”. Samen met Tette – een andere vrijwilliger – mocht ik op pad naar evenementen en mocht ik mensen interviewen”. Eén van de eerste opdrachten was een interview met Herma Bovenkerk van het Beeldhouwcentrum in Koudum.”

“Hé wat leuk, daar heb ik vorig jaar naar zitten kijken”, zeg ik. “Het duurde een hele tijd voordat het tot me doordrong dat het ‘onze Fleur’ was die Herma interviewde. Ik herinner me dat je dat heel spontaan en onbevangen deed.”

Fleur gaat verder: “Als we op pad gaan draag ik een jasje waarop ‘pers’ staat en dan mag ik zomaar overal doorlopen. Ik heb zelfs een keer een programma mogen presenteren vanaf  het circuit van Zandvoort, waar voor kinderen met een ziekte een dagje uit was georganiseerd. Er waren verschillende coureurs aanwezig en de kinderen mochten in de cockpit van de auto’s zitten. Heel leuk om te doen.

Ik heb altijd gedacht dat ik niet creatief was. Mijn moeder en mijn zusje kunnen schilderen en tekenen, maar ik niet. Ik heb nooit bedacht dat je het bedenken en maken van een nieuw programma ook ‘creatief’ zou kunnen noemen. Dat ik dat kan en dat anderen er positief op reageren, geeft me een goed gevoel.

Tot voor kort leek het vanzelfsprekend dat ik na de middelbare school Nederlands zou gaan studeren in Groningen, maar nu weet ik niet meer zo zeker of dat wel mijn weg is. Het zou betekenen dat ik nog vier jaar in de boeken moet duiken. Dat vind ik op zich wel fijn, maar van het werk dat ik nu doe bij Omroep Sudwest word ik heel blij en daarvoor heb ik niet persé een universitaire opleiding nodig. Ik vind het best een  lastige keuze, want als ik ervoor zou kiezen bij de televisie te gaan werken, heb ik dan de laatste drie jaar voor niks op school gezeten? Had ik dan niet beter de HAVO kunnen doen? Dan was ik namelijk allang klaar geweest.

Ik ben als 3-jarig meisje in Warns komen wonen. Ik heb een  heel veilige en fijne jeugd gehad hier in Warns. Ik heb op de Totem gezeten, een heerlijke school. Het schoolplein lag tegenover ons huis, mijn moeder kon me zien als we buiten speelden, dat gaf een veilig en vertrouwd gevoel. Juf Gepke was een belangrijk figuur voor mij. Hoewel ik alleen in de middenbouw bij haar in de klas zat, was zij er in mijn herinnering altijd. Ik zou het heel moeilijk hebben gevonden als zij in die tijd was verhuisd. Zij hoorde gewoon bij de school.

Lena, mijn buurmeisje, was mijn vriendinnetje. Wij hebben altijd bij elkaar in de klas gezeten, eerst op de Totem, later op de middelbare school. Tot zij vorig jaar slaagde voor het eindexamen (met heel mooie cijfers) en ik een jaar over moest doen. Lena studeert nu in Groningen en als ik zou besluiten  om Nederlands te gaan studeren, dan zou ik zomaar weer haar buurmeisje kunnen worden in Groningen. Vroeger wilde ik altijd naar Amsterdam, naar de grote stad want “daar gebeurde het”. Maar Groningen is eigenlijk praktischer, de kamers zijn er goedkoper, het is gemakkelijker een kamer te vinden en je bent met de trein sneller in Warns. Niet dat mijn ouders verwachten dat ik elk weekend thuis zou komen, hoor. Mijn ouders hebben me altijd vrij gelaten. Ik word dit jaar 20 en ik ben er intussen wel aan toe om mijn vleugels uit te slaan, zelfstandig te gaan wonen en mijn leven in te richten op de manier die bij me past. Misschien begin ik gewoon met de studie Nederlands en als dat niet bevalt, ga ik op dat moment bedenken wat ik dan wel wil met mijn leven. Misschien past het wel bij mij om de kansen die voorbij komen te pakken en niet zozeer om een bepaald doel na te streven.”

“Fleur ontdekt”, haar baas bij Omroep Sudwest had geen betere titel kunnen bedenken. Tijdens ons gesprek popt de  titel meerdere malen op, omdat de fase van het leven waar  Fleur in is beland één grote ontdekkingsreis lijkt te zijn. Zo bespreken we hoe je jezelf soms een stempel geeft waarvan je vervolgens denkt dat dat de waarheid is. Hoe je erachter moet zien te komen wat bij je past, waar je passie zit en dat het soms moeilijk kiezen is tussen veiligheid en van het gebaande pad afwijken. “Fleur ontdekt”…. Bijzonder gesprek!

Wilma Deurloo