Wanneer ik door de Janke Trompstrjitte loop, wordt mijn aandacht getrokken naar het huis van Catharinus. Daar klinken vrij harde vogelgeluiden uit een luidspreker, waarmee, zo blijkt tijdens ons gesprek, hij de gierzwaluw lokt om hem te ringen. Rondom zijn huis zijn netten opgesteld, waarin hij de vogels vangt.
In de tijd dat Anneke en ik op hetzelfde streekje wonen, zien en spreken wij elkaar regelmatig. Sinds Fritjof en ik verhuisd zijn naar ’t Noard komt het er niet meer van. Op de een of andere manier lijken de Skarlerdyk en ’t Noard mijlenver uit elkaar te liggen. Tot Anneke een tijdje geleden weer eens bij mij op de koffie komt en we ontdekken dat we nog lang niet zijn uitgepraat.
Vorig jaar heb ik de boerderij van Aukje en Wytse Veldman ontdekt door het ‘winkeltje’ aan de weg. Als ik op een dag geen eieren zie staan, komt hun dochtertje Aafke (5 jaar) naar buiten. Ze biedt aan om even wat eieren te gaan rapen. De eieren komen dus zo onder de kip vandaan, zoals in het liedje van Jaap Fischer.
Er ligt hier en daar nog wat sneeuw als ik naar Laaksum fiets. We drinken koffie, samen met Anne-Jo. Als Anne-Jo weggaat, merk ik dat Sietze dat lastig vindt, nu kan hij niet meer op haar terugvallen. Ik vind het wel prettig dat hij nu ‘gedwongen’ wordt zijn eigen verhaal te vertellen. Het gaat hem zo goed af, dat ik me na ruim twee uur heb moeten ‘losrukken’. Volgens mij had hij nog uren kunnen doorvertellen….