“Zou het kunnen op een vrijdag?” vraag ik Jan als ik hem op 22 januari bel voor het maken van een afspraak voor een interview. Als hij zijn agenda erbij heeft gehaald, blijkt dat hij tot 6 maart in elk geval geen vrijdag vrij heeft, maar gelukkig heeft hij wel ruimte op een zaterdag en zo fiets ik meteen de volgende dag in de stralende zon naar Skarl.

Bij de boekenmarkt op 8 november sta ik naast Kees en Coosje.
“Ik kijk met mijn handen op mijn rug,” zeg ik, “want ik mag van mezelf geen nieuwe boeken kopen omdat ik de boeken van vorig jaar nog niet allemaal heb gelezen.” “Ik heb mezelf ook voorgenomen geen boeken te kopen, maar de zijtassen van mijn fiets zitten al vol”, zegt Coosje lachend met de volgende stapel boeken in haar handen. Het is daar dat ik Kees vraag of hij ervoor voelt geïnterviewd te worden voor de Warnser Poarte. “Jawel, maar dan samen met Coosje.”

“Gepke Visser heeft in principe afscheid genomen van filmdag oud Warns, in verband met een aanstaande verhuizing.”
Dit kleine berichtje in de Warnser Poarte van juli 2015 trok mijn aandacht. Ik wist dat Gepke als leerkracht was verbonden aan de Totem, dat ze met pensioen was gegaan en dat ze op ’t Sou woonde, verder kende ik haar niet echt. Ze stond echter wel op het lijstje van mensen die ik graag een keer zou willen interviewen.

Voordat we aan ons interview gaan beginnen, mag ik in de tuin de vogels van Piebe bekijken.
Hij heeft een paar kooien met tropische ‘kromsnaveligen’, mooie papagaaien in felle kleuren. Ze passen uitstekend bij de tropische temperatuur deze middag. Een enkel koppeltje heeft jonkies, trots laat Piebe ze me zien.

Riekele woont samen met Marja aan de Buorren in een huis uit 1840.
Achter het huis ligt een grote tuin, waar hij in de zomer graag en veel werkt en waar hij in de winter geniet van de vogels.
Riekele is graag en veel bezig.

De koffie staat al klaar als ik aankom. Tjebbe heeft zich goed voorbereid op het interview, getuige het volgeschreven A4-tje dat op tafel ligt. “Ja, ik heb wat op papier gezet, want er moet wel een lijn zitten in het verhaal.

“Gastvrijheid en sfeer zijn voor mij erg belangrijk”, begint Anneke als ik haar vraag hoe zij het werken als beheerder van de Spylder heeft ervaren.
“Dat heb ik van mijn beppe. Zij was daarin belangrijk voor me. Bij haar was het gezellig, er waren koekjes, er stonden bloemen op de tafel, er brandden schemerlampjes. Nee, geen kaarsjes, dat heb ik van mezelf.

Als ik mijn fiets tegen de voorkant van het huis zet, komt Klaske me tegemoet. Ik ben nog nooit in haar huis geweest, ik ken haar alleen van de winkel. Maar ja, die is sinds december 2013 gesloten. Ik ben benieuwd hoe het haar vergaat, zo’n 3-4 maanden later.